Op een scheurkalender las ik ooit eens de woorden: “God ziet ons zoals we kúnnen zijn, maar houdt van ons zoals we zijn.”

In een training waar ik ooit aan deelnam, gericht op persoonlijke ontwikkeling en zelfbewustwording, deed de trainster eens een uitspraak die mij altijd bij is gebleven. Iemand in onze groep stond iets te vertellen over zijn voornemens, over wat hij anders zou gaan doen. Op enig moment zei hij: “Ik hoop dat ...” Hij werd ogenblikkelijk door de trainer onderbroken. Ze zei: “Hoop is wat een hond doet.”

Laats las ik een column van Babah Tarawally met de titel: “Ik kijk naar jou, maar zie ik jou ook?” Hij schreef daarin over een buurman die helemaal op zichzelf leeft, zonder vrienden of familie. Soms belt hij bij zijn buurman aan om te vragen hoe het met hem gaat. “Je bent de enige die komt kijken hoe het met mij is,” zegt de buurman.

Een belangrijk thema binnen het grote veld van spiritualiteit is de onthechting van aardse, materiële zaken. Als je het stoffelijke los kunt laten, kom je in contact met het geestelijke, het ongrijpbare.

Zitten zijn

Lichaam en geest. Ze horen bij elkaar. Als mens zijn we allebei. Ons lichaam is stoffelijk, tastbaar en zichtbaar. Onze geest is juist het tegenovergestelde, maar wel heel essentieel voor ons mens-zijn. Want het is onze geest die ons wezenlijk mens maakt. Dat voert terug op een oud verhaal ...